Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/347

 — W domu cię niezastałem.
 — A czegoż pan chcesz odemie?
 — Chciałem pogadać z tobą wyraźnie i otwarcie...
 Kośt’ kiwnął głową niechętnie.
 Juljusz ściągnął brew.
 — Ani ty, ani twój gość, maziarz, nie zdajecie pojmować waszego położenia... waszego....
 Kozak wzgardliwie machnął ręką
 Gwałtowna, nieokrzesana, chłopska natura starego sługi dworskiego nie dała się powściągnąć w chwilach gniewu i oburzenia.
 — Nie wściubiaj lepiej swego nosa, gdzieś nie dał grosza! — wrzasnął z wściekłości.
 — Schowaj swoje durne rady dla siebie samego — dodał postępując naprzód z zaciśnietemi pięściami — a fora ztąd bo na kiju wyskoczysz!
 Nieprzygotowany na taki grad słów zelżywych, Juljusz stał w pierwszej chwili oniemiały z gniewu i oburzenia.
 — Łotrze! — zawołał nareszcie, trzęsąc się od złości.
 Stary kozak srodze zawrócił oczyma.
 — Tyś sam łotr! — huknął w odpowiedź pioronującym głosem. — Nieboszczyk pan zrobił z ciebie, charłaka bez butów, wielkiego pana, a zato i po śmierci nie chcesz szanować jego woli, psij synu!
 Juljusz w kułak zacisnął pięści i nie zważając na nic, chciał w obces rzucić się na olbrzyma, ale w tej chwili ktoś silnie powstrzymał go za rękę.