Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/348

 — Co robisz! — szepnął mu głos znajomy.
 Stary kozak cofnął się wtył i zgrzytnął zębami.
 I ten tutaj! — mruknął z wściekłości.
 — Katilina! — wykrzyknął Juljusz.
 Pan Damazy Czorgut przybywał jak zawołany, aby wcale nierównej przeszkodzić walce.
 Rozpierając się szeroko na swych silnych nogach i wpatrując się groźnie w twarz starego klucznika, rzekł swym zwyczajnym lapidarnym stylem.
 — Słuchaj-no ty, stary drabie, ciężą ci już widzę twoje kości, ja ci wnet ulżę ciężaru.
 Kośt’ Bulij mimowolnie cofnął się w tył.
 Od owego spotkania w czerwonym pokoju, czuł on wielki respekt dla nieustraszonego awanturnika.
 Juljusz uniesiony gniewem do najwyższego, chciał koniecznie rzucić się na klucznika.
 — Stójże! — zagrzmiał mu Katilina niecierpliwie.
 — Ja się sam z nim rozmówię — dodał.
 Stary kozak przez ten czas uspokajał się widocznie. Znikł ten dziki, srogi wyraz z oczu i twarzy, a pozostała właściwa mu surowość i pochmurność.
 Stał wyprężony na miejscu i jedną ręką sięgnął w zanadrze.
 Katilina postąpił o krok naprzód ku niemu.
 — Z kim to ty mówiłeś, zuchwalcze? — zapytał go zaciskając zęby.
 Kośt’ Bulij wyciągnął rękę z zanadrza i łysnął małą krucicą.