Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/35

zdawał się ugłaskiwać po trosze samego nawet ponurego klucznika, przynajmniej nie tyle już niechęci i surowości malowało się w jego spojrzeniach.
 — A cóż, niedojedziemy dziś do tego Żwirowa? — ozwał się znowu nieznajomy po długim przestanku.
 — Z tego tam pagórka ujrzymy już dwór — odpowiedział klucznik i raźniej zaciął konie.
 — Prawdziwie zaklęty dwór, bo zaklęcie daleko do niego.
 Klucznik znowu zaciął konie.
 Nieznajomy coś niezrozumiale mruknął przez zęby. Spojrzał z boku na klucznika i jakby się czegoś zawahał. Nagle machnął ręką i ozwał się na nowo:
 — Czy dwór ten dawno już stoi pusto?
 — Od lat pięciu — odpowiedział klucznik, a jakoś mimowolnie silniej zmarszczył czoło.
 — Jak to od lat pięciu, kiedy dopiero trzy lata, jak nowy dziedzic objął w posiadanie?
 — Tak; ale nieboszczyk, JW Starościc, świeć Panie jego duszy, — przemówił klucznik uroczystym głosem — na dwa lata przed swym zgonem, wyjechał był za granicę.
 — I gdzież umarł?
 — W Dreznie — odpowiedział starzec szybko, jakby chciał przykre jakieś przytłumić wspomnienie.
 — A wyście byli przy jego śmierci?
 — Skonał na moim ręku — odparł szorstko prawie, obrażony i zdziwiony tym zapytaniem.
 — Spoczął tedy na obcej ziemi! ciągnął podróżny dalej.