Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/350

kawości. Niezastawszy cię w domu, przypadkiem tylko zapędziłem się aż tutaj.
 — Przypadkiem? — powtórzył Kost’ jakby niezupełnie przekonany.
 — Furtka z twojej obory była otwartą...
 — A cóż pan chciałeś odemnie? — przerwał kozak i mimowolnie zdjął kapelusz.
 — Chciałem ci powiedzieć, że nad tajemnicą jaka osłania cię w tym dworze, groźna zawisła chmura. Lada dzień może spaść komisja!
 W miarę spokojnego tłumaczenia się Juljusza miękł coraz stary kozak, twarz jego łagodniała widocznie.
 Spuścił kurek z pistoletu i chowając go spokojnie w zanadrze, poskoczył ku Juljuszowi i pokornie pochwycił go za kolana.
 — Przebaczcie jasny panie! — rzekł prawie rozrzewnionym głosem — przybyliście w miejsce, gdzie według ostatniej woli nieboszczyka prócz mnie, jedna tylko jeszcze żyjąca wstąpić może osoba.
 — Przydybawszy was tutaj — ciągnął dalej odetchnąwszy — uniosłem się za daleko.
 W nagle zmienionej mowie starego kozaka przebijał się ton serdecznej szczerości, że sam Katilina dał się od razu przebłagać i nie myśląc już mścić zniewagi przyjaciela.
 Kost’ Bulij ciągnął dalej.
 — We wszystkiem co robię, wypełniam tylko ślepo wolę nieboszczyka pana.
 — Ależ nieboszczyk pan nie mógł sobie życzyć,