Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/352

 — Nie mam czasu dłużej rozmawiać z panami — ozwał się prędko. — Odprowadzę panów do furtki.
 Juljusz i Katilina mimowolnie zwrócili oczy ku wysepce.
 Po jednej stronie zarosłej krzewami wysepki wznosił się nie wielki ślimak z murowaną, altaną, która nosiła formę olbrzymiego grzyba.
 Wpatrując się w tę stronę, Juljusz i Katilina wydali lekki wykrzyk.
 Zdawało się obudwom, że z poza muru, przedstawiającego pień grzyba, wychylała się ukradkiem jakaś postać kobieca.
 Stary kozak poszedł mimowolnie za kierunkiem wzroku obudwu młodzieńców i znowu ściągnął brew.
 — Pódźmy! — zawołał szorstko.
 — Pódźmy! — powtórzył Katilina i machnął ręką.
 Juljusz westchnieniem oderwał oczy od wysepki i milczący i zamyślony postąpił za Kośtiem, który jakąś krótszą ulicą prowadził prędko ku swej zagrodzie.
 Katilina gwizdał całą drogę, ale widocznie jakiś jedyny przedmiot zajmował niezwyczajnie jego myśli.
 Niebawem stanęli wszyscy u wiadomej furtki.
 Tu stary klucznik zatrzymał się nagle.
 Cała jego postać przybrała jakiś wyraz poważny i uroczysty. Stanął wprost naprzeciw Juljusza i krzyżując ręce na piersiach, ozwał się z silniejszym naciskiem.
 — Jeszcze jedno słowo, jasny panie!
 Katilina przestał gwizdać i ciekawie rozszerzył oczy.