Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/353

 — Cóż takiego? — zapytał Juljusz.
 — Chciałbym kilka słów z jasnym panem pomówić na osobności.
 Katilina z drwiącą miną wzruszył głową.
 — Sekreta! — mruknął i gwiżdżąc dalej, wszedł na oborę, gdzie go zaraz obadwa psy głośnem powitały szczekaniem.
 Juljusz i Kośt pozostali sami przy furtce.
 — Mam jasnemu panu coś powiedzieć, czego dotąd nie myślałem wyjawić — ozwał się powolnym głosem stary kozak.
 — Słucham cię.
 — JWny pan wie, że przynosząc z sobą testament nieboszczyka pana, nie zaraz złożyłem go w sądzie, ale przeszło trzy tygodnie po powrocie zatrzymałem go jeszcze u siebie?
 — Niesłyszałem o tem nigdy.
 Stary Kozak ciągnął jednym tonem dalej:
 — Chcę wyznać jasnemu panu, dlaczego sobie pozwoliłem takiej przewłoki.
 — Ale cóż mi na tem może zależeć?
 Kośt’ Bulij ruszył głową i ramionami jakby chciał powiedzieć: zaraz się dowiesz.
 — Kiedy nieboszczyk JWny starościc, świeć Panie jego duszy — zaczął po chwili przykrego jakiegoś rozpamiętywania — czuł się już bliskim śmierci, podyktowania dwa różne zupełnie testamenta.
 — Dwa różne testamenta! — zawtórzył Juljusz prędko — jakby dobrze niedosłyszał.