Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/355

wcale inne zawierają się postanowienia. W przeciwnym zaś razie...
 — W przeciwnym razie?... — podchwycił spiesznie Juljusz.
 — Spal drugi, a przedłóż pierwszy....
 — Ty więc?
 — Spaliłem drugi.
 — Lecz dlaczego mi to mówisz? — zapytał Juljusz prędko.
 Stary kozak pokornie skłonił się ku kolanom młodzieńca.
 — Abyś mi jasny pan nie kazał żałować — ozwał się spokojnie — że nie zachowałem i drugiego późniejszego, aby w razie potrzeby tem pewniej obronić od natrętnej ciekawości przekazaną mi pośmiertną tajemnicę nieboszczyka pana.
 Juljusz rozumiał znaczenie całej rozmowy.
 Zarumienił się z lekka, ale przezwyciężając gwałtowne chwilowe pomieszanie, odpowiedział z stanowczą dobitnością.
 — Rozumię cię Kośtiu! Lecz bądź spokojny! Odtąd dwór zaklęty nie istnieje dla mnie bynajmniej.
 Kośt skłonił się uniżenie.
 — A dla tego? — zapytał po chwili, wskazując palcem na oddalonego Katilina.
 — Ręczę ci i za niego.
 Kośt’ z pewnem serdecznem wylaniem pochwycił za kolana młodzieńca, mówiąc wzruszonym głosem:
 — Dziękuje jasny panie.