Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/356

 Juljusz musnął ręką po czole i zawahał się czegoś.
 — Jeszcze tylko słówko Kośtiu.
 — Słucham jasny panie.
 — Jedno zapytanie.
 Kośt’ schmurzył czoło jakby z obawy czy niezadowolenia.
 — Czy będę mógł poznać kiedy tą nieznajomą?
 Kośt’ milczał
 — Jakto, nigdy?
 — Nie wiem — odciął krótko.
 — Nie wiesz, mówisz?
 — Przysiągłem w najdrobniejszej rzeczy zachować tajemnicę...
 — A tejże nigdy się nie będę mógł dowiedzieć.
 — Może..
 — Może — pochwycił na nowo z jakimś febrycznym pospiechem. — Bogdaj czy nie prędzej nawet niż się jasny pan spodziewasz! — dodał, a oczy dziwnym rozgorzały mu blaskiem.
 — A teraz...
 — Ani słowa więcej.
 Juljusz wstrząsł głową, się gwałtem od natrętnych uwalniał zachceń i wszedł do obory Kośtia, gdzie śród ujadania psów i tam i nazad przechadzał się zniecierpliwiony Katilina.
 — Skończyliście? — rzekł wzgardliwem poruszeniem ramion.
 — Jedźmy! — odparł Juljusz krótko.
 Kośt’ poskoczył do stajni i wyprowadził konia.