Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/365

 A słowa te po wszystkich pokojach przerażającem odbiły się echem, że aż dwór cały zatrząsł się w swych posadach.
 Hrabia chciał uciekać, ale nogi jakby wrosły mu w posadzkę.
 — I ja protestuję i ja niepozwalam! — ozwał się w tej chwili nowy straszny głos, a za fotelem ojca ukazał się starościc.
 Surowość i groza malowały się w jego twarzy, błyskawice strzelały z oczu.
 — Ja tu pan! — krzyknął jeszcze straszniejszym niż pierwej głosem.
 — Bracie! — jęknął hrabia dzwoniąc zębami z przestrachu.
 Starościc w dziki wybuchnął śmiech.
 Hrabiemu wszystka krew, ścięła się w żyłach.
 Starościć śmiał się ciągle, a za nim jakby piekło samo tysiącem gardzieli śmiało się echo.
 — Bracie! — wybełkotał jeszcze raz hrabia i padł na kolana.
 Starościc już nie śmiał się więcej, ale jęknął tak dziko i przerażająco, że hrabia plackiem padł na ziemię pewny, że cały dwór rozlatuje się w gruzy.
 — Bracie, bracie! mówisz! — zawołał starościc okropnym głosem — A Kseńka!...
 Hrabia drgnął gwałtownie i w tej chwili zimnym zlany potem, ocknął się ze snu.
 Siadł w łóżku i przetarł oczy, a jeszcze drżał cały jak listek.
 Zadzwonił na lokaja, i dopiero po dobrej chwili