Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/372

z sercem zostawała styczności. Bez najmniejszego oporu rozstała się z myślami, kiedy nagle powróciła panna służąca z nowemi dziennikami w ręku.
 Hrabianka uśmiechnęła się i spiesznie wyciągnęła rękę.
 — Pani prosi pannę Eugenię do siebie — ozwała się służąca.
 Eugenia zerwała się z sofki i prędko, zwinnie jak jaskółka pomknęła do trzeciego pokoju, gdzie zastała ojca i matkę razem.
 Nie wiedzieć dla czego, ale Eugenii się zdawało, że oboje mieli w tej chwili jakiś nadzwyczajny wyraz twarzy.
 — Mama kazała mię wołać? — zawołała na wstępie.
 — Oui, ma chere, nous causerons un peu.
 Tu hrabina z kilką nieznaczącemi ozwała się zapytaniami, nareście rzuciwszy wzrok porozumienia na męża, rzekła, bystre w córce topiąc spojrzenie.
 — Powiedz mi duszko jak ci się podobał nasz młody sąsiad: kuzyn?
 Eugenia zarumieniła się zlekka i szeroko rozwarła oczy.
 — De qui parlez-vous, ma mere?
 — De monsieur Jules.
 Eugenia wzruszyła ramionami.
 — No jakże? — zapytał ojciec.
 — Hm, wycedziła przez zęby młoda dziewczyna, nie pojmując co znaczy to zapytanie.
 — Or?
 — Il est bien. Do rzeczy... — odpowiedziała z