Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/373

komiczną powagą.
 Hrabina uśmiechnęła się mimowolnie.
 Hrabia ruszył się niezadowolony w swym fotelu. Jak nie mogąc poskromić jakiejś ukrytej niecierpliwości, ozwał się prędko.
 — Moja Geńciu, nie jesteś już dzieckiem i zbliżasz się coraz do chwili, gdzie trzeba pójść za mąż.
 — Oui, ma chere — potwierdzała hrabina.
 Dziewczyna zarumieniła się jak wiśnia i spuszczając oczy na dół, jakąś niezrozumiałą dała odpowiedź.
 Hrabia zabrał głos na nowo.
 — Otóż moja duszko, chcielibyśmy wiedzieć, czy Juljusz podobał ci się przynajmniej o tyle żebyś bez wstrętu poszła za niego, gdyby takie było nasze życzenie...
 Eugenia w pierwszej chwili nie zdolną była odpowiedzi.
 Szczególne to zapytanie spadło na nią tak nagle i niespodziewanie, że zupełnie staciła głowę.
 Uniesiony swą niecierpliwością hrabia niekoniecznie zręcznie zabierał się do dzieła.
 — Powiedz tylko duszko, — pochwyciła matka — cobyś powiedziała, gdyby się ośmielił starać o twą rękę?
 Eugenia zrobiła gwałtowne wysilenie, aby przezwyciężyć swój kłopot i pomieszanie.
 Poddam się we wszystkiem waszej woli.. — szepnęła.
 — Bez przymusu, rozumie się.
 Eugenia zrobiła gest jakby jej za przykre już było dalsze badanie.
 Hrabia nie czekał panownej odpowiedzi. Porwał się