Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/38

 — A wyście żonaci? — zapytał dalej nieznajomy, nie dając się zrazić lakonicznością otrzymywanych odpowiedzi.
 — Nie.
 — Mieszkacie sam jeden.
 Klucznik nic nie odpowiedział. Wjechał w szeroką gęstymi rzędy dzikich kasztanów ociemnioną ulicę, a nagle zakręcił na wąski wygon uboczny.
 — Gdzież to zawracacie? — zagadnął nieznajomy.
 — Podwiozę pana do Buczał.
 — A taż ulica kasztanowa?
 — Prowadzi do dworu.
 Nieznajomemu strzeliła jakaś myśl nagła.
 — Hej, stójcie — zawołał żywo. Wieźcie mię raczej do dworu. Oglądnę to zaklęte miejsce, przenocuję u was, a jutro ze świtem pójdę sobie piechoto do Oparek.
 — Pójdź sobie pan, gdzie cię licho poniesie — wybuchnął obcesowo zniecierpliwiony do najwyższego klucznik — tylko odczep się odemnie!
 Nieznajomy nabiegł krwią cały, i z impetem chwycił za swą laskę sękatą.
 — Ho, ho, bratku — zawołał z zuchwałą, bundziuczną miną — zaczynacie się gniewać jak widzę.
 Kost’ Bulij zmierzył swego towarzysza na pół groźnem, na pół wzgardliwem spojrzeniem, wzruszył ramionami i nic nie odpowiedział.
 W tem przypadkowo rzucił na bok okiem, i w je-