Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/380

pierwszego zetknięcia tak silny wywarło na nim wpływ.
 I była to nowa ważna chwila w życiu naszego młodociannego awanturnika.
 Snąć jednak silił się zawzięcie przełamać jej wpływ pierwotny, bo od dwóch dni był widocznie w złym humorze, a w swych ostrzejszych niż kiedykolwiek uwagach sarkastycznych wyglądał jakby gniewał się czegoś na samego siebie, a chciał mścić się na całym świecie.
 W rozmowach z Juljuszem strzegł się bacznie wspomnieć kiedykolwiek o pięknej nieznajomej, ilekroć zaś sam Juljusz zaczął unosić się nad jej spotkaniem i zastanawiać się nad jej tajemnicą, wpadał widocznie w jakąś niechęć, zakrawającą prawie na zazdrość.
 W tej chwili wszedł do pokoju Juljusza przy ostrogach, z szpicrutem w ręku, jakby się do jakiejś dalszej konnej przysposobił podróży.
 — Gdzieżto Pan Bóg prowadzi? — zapytał Juljusz.
 — Nie zgadbyś nigdy.
 — Proszę!
 Katilina rzucił się na pobliskie krzesło.
 — Wędrując do ciebie — rzekł — wstąpiłem do sławnej tu w okolicy karczmy ryczychowskiej.
 — Do Organiściny.
 — Za pokrzepienie golnąłem aż cztery kielichy wódki, a nie miałem czem zapłacić za jeden.
 Juljusz uśmiechnął się z lekkim wyrzutem.
 — Jakże sobie poradziłeś?
 — Nie zapłaciłem po prostu.