Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/384

 — Cóżto za szczególnych trzymasz ludzi, panie Juljuszu? — rzekł z przekąsem.
 — Nieskończenie przepraszam pana hrabiego — rzekł spiesznie — człowiek ten rubaszny z natury wychowania, uchybia wbrew swej wiedzy i woli...
 Hrabia wzruszył ramionami.
 — Dlaczegóż go pan trzymasz?
 — Zawdzięczam mu jedną, ważną przysługę, mógłbym rzec nawet jedno dobrodziejstwo z czasów dawniejszych.
 Hrabia wydął wargi, jakby niekoniecznie wielką przykładał do tego wagę.
 Juljusz poderwał skwapliwie:
 — Byłem biedny i miałem utrzymać matkę sędziwą. Cała nadzieja przyszłości polegała tylko na owocach mych nauk...
 — Tymczasem, dodał po krótkiej pauzie — pewien krok nierozważny, po prostu wiersz za śmiało napisany i rozpowszechniony, groził pozbawieniem mi dobrodziejstwa publicznych nauk...
 — A ten człowiek?
 — Wbrew mej woli i mimo największego mego oporu, przyjął winę mą na siebie.
 — Człowiek z przeczuciem jak widać... — odezwał się hrabia z lekką ironią.
 — W owym czasie — zawołał Juljusz z szczerem wylaniem — było to dla mnie ogromnem dobrodziejstwem.
 Hrabia zamyślił się lekko.
 — Zechcesz panie Juljuszu przyjąć odemnie jako od