Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/385

starszego wiekiem i doświadczeniem małą radę?
 — Słucham pana hrabiego.
 — Zapłać mu za to hojnie i pozbądź go się jak najprędzej.
 Juljusz zarumienił się z lekka.
 Hrabia zauważał to, ale niezrażony ciągnął dalej:
 — Wierzaj mi, ludzie tego rodzaju nie pojmują innej wdzięczności.
 — Śmiałbym się w tym względzie sprzeciwić panu hrabiemu.
 Hrabia uśmiechnął się pobłażliwie.
 — Nie przekonasz mię starego — rzekł.
 — A zresztą — dodał po chwili — dla niego samego byłoby lepiej być panem w własnym dworku niż konfidentem w cudzym pałacu.
 Juljusz chciał coś odpowiedzieć.
 — Mówmy o czem innem — przerwał hrabia i od niechcenia skinął ręką.
 Rozmowa weszła na inny tor.
 Hrabia zapytywał Juljusza o różne szczegóły gospodarstwa, a zachowywał wszędzie ton jakiejś uprzejmej, serdecznej ojcowskiej poufałości.
 Odjeżdżając uściskał go z wylaniem i zapraszał usilnie do siebie.
 Na ganku, na samem wsiadaniu ozwał się jeszcze jakb sobie coś nagle przypominając.
 Ale, ale! Proszono mię abym ci robił wyrzuty, panie Juljuszu.
 — Czy zawiniłem przeciw komu?