Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/388

 Juljusz z rozkoszą przypominał sobie chwilę ostatniego z nią spotkania. Widział ją tak krótko, a przecież każdy rys jej nadobnej twarzy tak żywo i wyraźnie tkwił mu w pamięci, jak gdyby nieustannie miał przed sobą jej portret najwierniejszy.
 Zaledwie kilka słów zamienił z nią w pomieszaniu i zakłopotaniu, a głos jej świeży, dźwięczny, metaliczny, brzmiał mu ciągle w uszach.
 Szlachetna, urocza jej postać, imponowała mu swą przyrodzoną godnością, we wszystkich późniejszych marzeniach i rozpamiętywaniach.
 — Kto ona jest? — zagadywał się młodzieniec oo raz już tysiączny — kto mi wyświeci tę dziwną tajemnicę?!
 Jakby w odpowiedź na to zapytanie, ozwał się nagle lokaj w progu.
 — Kośt’ Bulij, klucznik zaklętego dworu...
 Juljusz porwał się jak oparzony.
 — Co mówisz? — krzyknął.
 — Kost’ Bulij chce się widzieć z panem — odpowiedział lokaj zdziwiony trochę wrażeniem swych słów.
 — Kośt’ Bulij jest tutaj? — pytał Juljusz prędko jakby niedobrze zrozumiał.
 — Czeka w przedpokoju.
 — Niech wejdzie!
 Lokaj wyszedł, a za drzwiami wzruszył ramionami i mruknął sam do siebie:
 — Otóż masz! dziwuj się chłopom, że mają tremę przed starym klucznikiem, kiedy go się sam pan