Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/397

jakby oczekując pierwszego powitania z jego strony.
 Rzeczywiście też Katilina kiwnął głową dokoła a przed panami bracią uchylił zlekka kapelusza.
 — Patrzy coś na jednego z naszych — szepnął pan Kacper Sołyszko, odpowiadając na ukłon z dumą i powagą.
 Organista tymczasem obiegał swego znakomitego gościa ze wszystkich stron i kłaniał się a kłaniał nieustannie. Jakieś przeczucie mówiło mu, że nie darmo wstąpił do jego karczmy.
 — Czemże mogę służyć wielmożnemu panu? — zapytywał po raz już czwarty.
 — Najprzód winienem ci coś! — odparł Katilina uderzając go po ramieniu.
 — Ach czemu nie więcej! — wykrzyknął grzeczny żyd z ukłonem.
 Katilina uśmiechnął się szyderczo.
 — Szkoda — rzekł — żem wówczas wędrując nie znał twego życzenia.
 — Ny, wtedy to i ja sam jego nie znał — odpowiedział dowcipny żyd bez zająknienia.
 — Szczeryś przynajmniej — mruknął Katilina wesoło.
 — Bo mi wielmożny pan niezapłaci za fałszywość.
 — Słuchajno — ozwał się nagle poważnie Katilina kładąc rękę na jego ramieniu — nie mam czasu dowcipkować z tobą...
 Żyd ukłonił się milcząc.
 — Mam jednak do ciebie pewien interes.
 — Niech wielmożny pan rozkazuje, ja dla wielmo-