Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/399

 — Czemużbym nie miał znać wielmożny panie, trzydzieści lat siedzę na arędzie.
 — Powiedz, że mi, dawno już maziarz, kum Dmytro pokazuje się w tych okolicach?
 — Maziarz, kum Dmytro — ciągnął żyd leniwo i jakoś zpodełba wpatrzył się na pytającego. — A wielmożnemu panu na co tego?
 Katilina ruszył się niecierpliwie.
 — Bądź łaskaw odpowiadaj tylko na moje zapytania, a uwolnij mię od swoich.
 Organista nieznacznie pokiwał głową i wzruszył ramionami.
 — O tak blisko pięć lat temu.
 — Pięć lat... — powtórzył Katilina przez zęby.
 — A dawniej nikt go nie widział w okolicy?
 — Nikt.
 — Zkądże się wzięły jego liczne znajomości między chłopami?
 Żyd uśmiechnął się i machnął ręką.
 — Jakże go nie mają znać, kiedy gdzie się pokaże wszystkim płaci wódkę, maź sprzedaje pół darmo i to jeszcze na kredyt, a jak zacznie kiedy przepowiadać to o tem, to owem, ny dalibóg, ja sam nie mogę ucha oderwać! Co on umie rozmaitych bajek, historjów, przypowieści! Ajaj! za cały dzień by nie porachował! — prawił Organista, zapalając się trochę.
 Katilina osłonił się nową chmurą dymu.
 — Dobrze... — mruknął przez zęby.
 — A teraz powiedz mi z łaski swojej, czy znasz Kośtia Bulija?