Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/400

 — Niech go djabli biorą — odparł żyd wstrząsając się z zabobonnym przestrachem — po co mi znać takiego czarownika!
 — A dawniej go znałeś?
 — Ny, dawniej co innego. Kiedy jeszcze służył za kozaka u żywego starościca, tom go nieraz widywał. Ale wtedy to on był całkiem inny.
 — A prawda to — zapytał Katilina, prędko puszczając sporo kłęby dymu — że u niego ma czasami przesiadywać jakaś piękna dziewczyna?
 Żyd ściągnął brwi do góry i ze znaczeniem pokiwał głową.
 — To taka dziewczyna, jak nieprzymierzając ja i wielmożny pan.
 — Jakto? co? — podchwytywał Katilina z pospiechem.
 Żyd przybrał tajemniczą minę, splunął na ziemię i z niesmakiem musnął się po brodzie.
 — Proszę wielmożnego pana, to ma być djabeł co pilnuje nieboszczyka starościca, kiedy wstanie z grobu.
 Katilina żachnął się niecierpliwie.
 — Wiesz co mój Organisto — rzekł — miałem cię za trochę mędrszego, ale tyś wielki dureń z twoim chodzącym nieboszczykiem!
 Organista skrzywił się urażony.
 — Wolno wielmożnemu panu wierzyć albo niewierzyć. Ja sam nieboszczyka nie widziałem po śmierci, ale wielu innych go widziało.
 — A za życia znałeś starościca?
 — Broń Boże. On albo ciągle siedział we dworze,