Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/402

 — A potem? — pytał Katilina niecierpliwie.
 — Potem?... Nic już nie wiem więcej....
 — Hm — mruknął Katilina, rzucając na ziemię niedopalonego sygaro — nie wielem się od ciebie dowiedział.
 A po chwili jakby sobie coś przypominając zapytał jeszcze:
 — A powiedz mi, co się stało z drugim kozakiem starościca?
 — Z Olexą Pańczakiem?
 — Podobno!
 — Gdzieś przepadł bez wieści, Kośt’ powiada że uciek od starościca z drogi, ale gdzie się podział, o tem nikt nic nie wie.
 — Szczególna.... — mruknął Katilina i zamyślił się głęboko.
 Po chwili sięgnął ręką do kieszeni i dobywając banknot na pięć reńskich, rzucił go przed żyda.
 — Będziemy kwita z długiem! — rzekł niedbale, zmierzając ku drzwiom.
 Żyd ukłonił się jak mógł najniżej, ale zastąpił drogę odchodzącemu.
 — Teraz ja się mam zapytać wielmożnego pana o jedno.
 — Naprzykład?
 — Czy wielmożny pan wie co się święci?
 — Gdzie?
 — W urzędzie.
 — Nie rozumiem cię.