Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/406

 I z rodzajem radości i zadowolnienia zaczął okładać sobie w myślach, jak najskuteczniej uderzy na pierwszego przeciwnika.
 — Ale że Juljusz dotychczas o niczem nie uwiadomiony?! — zagadnął się nagle.
 — Ręczę że w tem jakaś łotrowska machinacja Gągolewskiego! — wykrzyknął po chwili.
 A przyspieszając znowu bieg konia, nie spostrzegł w swem głębokiem zamyślaniu, że na jego widok jakiś człowiek, co ścieżką szedł wzdłuż wierzbami wysadzonego gościńca, skrył się co żywo za pień drzewa i nie wychylił głowy aż póki tętęt konia nie przebrzmią! w oddali.
 Byłto znany nam nieprzebłagany nieprzyjaciel Kośtia Bulija, Mykita Ołańczuk, którego demoniczna zawziętość i chęć zemsty, przybrała już od dawna charakter istnej manji szalonej.
 Katilina nie spieszył wprost do Oparek, ale krótszą drogą przez ściernie i łąki pognał ku Buczałom.
 Właśnie kiedy docierał do zabudowań folwarcznych, spotkał się z jakąś próżną bryczką, wyjeżdżającą widocznie od mieszkania mandatarjusza.
 — Stój! — krzyknął z daleka na furmana.
 Bryczka zatrzymała się na miejscu.
 — Gdzie jedziesz? zapytał Katilina.
 — Popaść na folwark, wielmożny panie — odpodział woźnica:
 — A z kimeś przyjechał?
 — Z panem Żachlewiczem.
 Katilina aż krzyknął z radości.