Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/409

 I zaczął przechadzać się po kancelarji i coś mruczy przez zęby.
 Hawryło podsłuchuje z rozdziawioną, gębą i myśli w duchu:
 — Za mną się skłania.
 Kiryło uśmiecha się z tryumfem, i szepce sobie:
 — Moja wygrana.
 A pan sędzia chodzi i chodzi a mruczy.
 — Dwie gęsi tuczone, prosię na pieczyste!... Prosię na pieczyste, dwie gęsi tuczone! Hm, hm, fiu, fiu, fiu!
 — Kto zaczął? — zapytał, i obie naprzód wyciągnął ręce, jakby w wyobraźni w jednej ważył prosię, w drugiej gęsi obie.
 — Hawryło zaczął, wielmożny sędzio.
 — Kiryło zaczął! Zadał mi złodziejstwo?
 — Kto kogo pierwej uderzył?
 — Hawryło mnie!
 — Hawryło ciebie, pst, sza! Ani słowa!
 Tu pan sędzia przystanął i szeroko rozwarł nozdrza, jakby w jednej chwili wąchał i tłustą gąskę upieczoną i prosię nadziewane.
 Facuła skrobie się w głowę.
 — Źle — myśli
 Gierega pokiwuje głową.
 — Nie dobrze! — wzdycha.
 — Kto skończył? — pyta dalej pan sędzia.
 — Kiryło skończył!
 — Ja go tylko odtrąciłem od siebie, łaskawy sędzio.