Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/412

flaszki, którą wszystkoumny policjant sznurkiem obciął w zimnej wodzie.
 Pan mandatarjusz postawił się w pozycji Cezara dyktującego listy siedmiu sekretarzom naraz.
 — Pisz pan — rzekł.
 Pan Chochelka furknął piórem w powietrzu.
 Pryncypał dyktował:
 „Wójtowi w Oparkach!
 Nakazuje się po karą 25 kijów, aby Hawryłę Facułę i Kiryłę Gieregę pogodził z sobą niezwłocznie.
 Dominium Żwirów dnia 26 Października 1845.“
 — Pięć! — powtórzył Chochelka z tryumfującą miną i nadstawił pióro panu sędziemu.
 Pan Gągolowski wziął pióru do ręki i nakreślił swoje imię z zwykłym wykrętasem i zwykłym przydatkiem niemieckich tytułów.
 — Hawryło! Kiryło! zawołał teraz obracając się ku drzwiom.
 Weszli obadwaj chłopi, a pan sędzia nie patrząc nawet na nich, podał im papier złożony.
 — Wójtowi! — rzekł od niechcenia.
 Obadwaj chłopi sięgnęli po papier, ale zręczniejszy Kiryło uprzedził przeciwnika i uniósł skarb nieoceniony.
 A w samej rzeczy skarbem mógł się nazwać taki wyrok! sam Salamon by go pozazdrościł!
 Zaledwie wynieśli się obadwaj skarzyciele, a pan sędzia jakby umęczony dopełnionym aktem urzędowania, odetchnął z pełnej piersi i chciał wygodnie ułożyć