Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/413

się na sofce, kiedy w tem turkot bryczki rozległ się na ganku.
 — Pan Żachlewicz! — krzyknął mandatarjusz uradowany i wybiegł naprzeciw gościa.
 Pan Chochelka z pasją, podciągnął kołnierzyki.
 — Wytrzymajże dłużej u takiego gbura bez wychowania! — mruknął i biorąc za czapkę wymknął się za drzwi.
 Mandatarjusz wprowadził swego gościa do kancearji, a zaledwie zaskrzypły drzwi za Chochelką, pochwycił go za rękę i zapytał skwapliwie:
 — I cóż, jak stoją interesa?
 — Wybornie!
 — Wybornie! — powtórzył mandatarjusz i zatarłszy ręce.
 — Najdalej zaś dziesięć dni nie będzie studencika we dworze!
 — Czy być może!
 — Pojutrze zjedzie komornik.
 — Tutaj?
 — Wysłucha pierwszych zarzutów przeciwnych czyli tak zwanej execpji dzisiejszego dziedzica.
 — A jak te zarzuty pokażą się nieważne...
 — Co po trzydziestu zaprzysiężonych świadectwach daje się z góry przewidzieć... — uzupełniał Żachlewicz.
 — Wtedy...
 — Pan komornik uzna testament za nieważny a prowizorjum aż do dalszego rozstrzygnięta przyzna najbliższemu naturalnemu sukcesorowi.