Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/414

 — Jaśnie wielmożnemu Kazimierzowi hrabi Żwirskiemu.
 — Dziedzic zaś dzisiejszy z wszelkiemi pretensjami, protestami i rekursami....
 — An den Rechtsweg! — dorzucił mandatarjusz i strzepnął palce...
 — Amen: — zakonkludował Żachlewicz i głowę pochylił na piersi.
 W tem tętęt konia rozległ się przed gankiem.
 — Na macie! — krzyknął mandatarjusz poskakując do okna — Katilina!
 Żachlewicz drgnął przestraszony.
 — Katilina! powtórzył mechanicznie i skwapliwie pochwycił za czapkę.
 — Nie chcę aby mię tu zastał — poszepnął do mandatarjusza.
 — Zapóźno! już idzie! — zawołał mandatarjusz, postępując ku drzwiom.
 — Idzie!
 W samej rzeczy w sieniach dały się prędkie i głośne słyszeć kroki.
 Żachlewicz jak piskorz skręcił się po pokoju.
 — Schowam się! — szepnął.
 I tuż znalazł upragnione schronienie.
 W kącie między dwoma szafami z aktami wisiała garderoba pana Chochelki, na którą troskliwy właściciel uszył rodzaj kapy z papieru.
 Żachlewicz jednym susem poskoczył pod papierową zasłonę i przycupnął we dwoje pod krótkim pła-