Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/415

szczykiem bandyckim, najcelniejszym artykułem garderoby pana Chochelki.
 Jednocześnie drzwi rozwarły się z trzaskiem, a Katilina wszedł do pokoju.
 Twarz jego miała swój zwykły spokojny i niedbały wyraz, tylko do owego uśmiechu szyderczego w ustach i oczach przymieszało się coś jak ukryta groźba.
 Mandatarjusz powitał go zwykłemi ukłonami. Katilina badawczym okiem powiódł dokoła i uśmiechnął się z podwójną złośliwością.
 Papierowa kapa między dwoma szafami zatrzęsła się z lekka.
 — Pan sam jesteś panie Gągolewski? — zapytał mandatarjusza.
 — Sam.
 Katilina rzucił się na sofkę i szpicrutem poklepał po butach.
 — Coż tam słychać? — zapytał znowu, a ukradkiem łypnął ku nieszczęsnej kapie papierowej.
 — Nic — odparł mandatarjusz cokolwiek zaniepokojony.
 — Nic zgoła nowego!
 — Przynajmniej ja o niczem nie wiem.
 Katilina zagwizdał przez zęby.
 — Przybyłem umyślnie, aby się czegoś dowiedzieć od pana — ozwał się znowu po chwili.
 Mandatarjusz wzruszył ramionami, ale zaniepokoił się na prawdę.
 — Jakichże nowin spodziewałeś się pan dobrodziej