Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/416

odemnie? — odwarzył się zapytać.
 Katilina bystro wpatrzył się w mandatarjusza, a ten mimowolnie cofnął się o krok w tył.
 — Ołańczuk nie powrócił?
 — Dotąd nikt go jeszcze nie widział w całem dodominium.
 Z oczu Katiliny złowrogi jakiś strzelił wyraz.
 Porwał się z sofki i szybko postąpił ku stołowi.
 Mandatarjusz odetchnął ciężko: zdawało mu się, że Katilma zmierza ku fatalnemu ukryciu.
 — Daj mi pan z łaski swojej arkusz papieru! — żądał niebezpieczny gość.
 Mandatarjusz skwapliwie poskoczył na zawołanie.
 Katilina usiadł przy stoliku, pochwycił za pióro i zamaczawszy w niezgrabnym kałamarzu z zamachem szastnął po papierze.
 Nagle rzucił się gwałtownie.
 — Cóż za ochydny masz pan atrament! — wykrzyknął i pochwycił za nieszczęśliwy kałamarz.
 Mandatarjusz z przestrachu przykląkł na obadwa kolana.
 W tej chwili kałamarz z świstem przemknął mu już ponad głową i pozostawiając sporą plamę na okazałym nosie, padł trafnie wymierzony w kąt między szafy, poza papierową zasłonę.
 I nagle głośny rozległ się bżdżęk, pomieszany z wykrzykiem gniewu i przestrachu.
 Fatalna flaszka ugodziła w samą czaszkę Żachlewicza i rozbiła się w drobne kawałki.