Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/421

państwa... — dodał wskazując na drzwi.
 — Pójdź Bonifasiu! — krzyknęła pani sędzina i cożywo za rękę pociągnęła skonsternowanego mężulka.
 Chochelka już przed chwilą znikł gdzieś jak kamfora.
 Katilina obrócił się do Żachlewicza, który chyłkiem chciał także wymknąć się z pokoju.
 — Za pozwoleniem — rzekł, zastępując mu drogę. — Pomówimy z sobą, kilka słówek.
 — Ależ ja pana dobrodzieja nie znam! — wykrzyknął Żachlewicz prawie z rozpaczą.
 — Nic nie szkodzi, to mię poznasz zaraz.
 — Czegóż pan chcesz odemnie?
 — Maleńkiego wyjaśnienia.
 — Wyjaśnienia.
 — Tylko wyjaśnienia... — pomyślał i duch wstąpił w nikczemnego tchórza.
 — Niech pan siada! — prosił Katilina.
 I rzucając się sam na drelichową sofkę, zmusił swą ofiarę usiąść koło siebie.
 — Teraz — rzekł z flegmą i spokojem — zaczniemy mówić na serjo.
 Żachlewicz uczuł, że mu się znowu jakoś duszno zrobiło w piersiach.
 Katilina ciągnął dalej z naciskiem:
 — Wiem o wszystkiem, o wszystkiem, panie Tachlewicz.
 Chudy, skrzywiony człowiek drgnął cały.
 Katilina świdrujący utopił w nim wzrok.
 — Pan jesteś wielkim łotrem, panie Tachlewicz!