Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/422

 — Panie dobrodzieju! — krzyknął skrzywiony człowiek i porwał się z sofy, a oczyma łypnął ku drzwiom.
 — Pan jesteś wielkim łotrem — powtórzył Katilina z większym naciskiem i kładąc mu swą silną, szeroką rękę na ramieniu, zmusił go siąść napowrót.
 — Czegóż pan dobrodziej żądasz odemnie? — wybełkotał Żachlewicz na pół nieprzytomny z wściekłości i podłego tchórzostwa.
 Katilina zaśmiał się z gryzącem szyderstwem.
 — Nie bój się — rzekł — nie będę ci roztrząsał sumienia, jesteś łotrem dla siebie i dla kryminału! mnie nic do tego.
 — Panu dobrodziejowi nic do tego? — poszepnął tchóż mechanicznie, jakby się uspakajając tem zapewnieniem.
 — Ja chcę cię tylko zrobić nieszkodliwym sobie.
 Żachlewicz szeroko rozwarł oczy i wypatrzył się na swego dręczyciela, jak delinkwent na sędziego.
 Katilina z silnym naciskiem prawił dalej:
 — Powiedziałem panu, że wiem o wszystkiem, o wszystkiem...
 Żachlewicz przytłumił w sobie ciężkie westchnienie.
 — Dostawszy pana teraz w swoje ręce...
 — W swoje ręce! — wydzwonił Żachlewicz z piekielnym przestrachem, i aż ciemno zrobiło i się w oczach.
 Katilina kontynuował niezrażony.
 — Chcę po prostu korzystać z przypadku, a mó-