Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/424

 — A gwałt — odpowiedział Katilina wzruszając ramionami.
 — To zbrodnia, kryminał!
 Katilina parsknął śmiechem.
 — Nie traćmy czasu! — rzekł i przystępując do drzwi zawołał donośnie.
 — Hej wójcie!
 — Stój pan! krzyknął Żachlewicz.
 — Przyjmujesz?
 — Prz... prz... yj... muję.
 Wójt z niskim ukłonem ukazał się w progu.
 — Zaczekaj jeszcze kilka minut! — rzekł Katilina i przymknął drzwi napowrót.
 — Teraz — prawił obracając się do Żachlewicza — wróćmy do dalszego ciągu listu.
 — Dlaczego ciągu!... — wyszepnął Żachlewicz głosem bez dźwięku i głowę bezsilnie spuścił na piersi.
 Katilina spokojnie ciągnął dalej:
 — Secundo: przyznasz pan, że przekonany o niesłuszności swej sprawy, uciekłeś się do różnych sztuczek i intryg niesumiennych.
 — Ja... jakto?
 — Między innemi wściubiłeś grube łapowe komornikowi i podpłaciłeś świadków...
 Żachlewicz żachnął jak oparzony.
 — Ależ to niepodobieństwo! — wykrzyknął.
 — Na tem kończą się moje żądania.
 — Dziękuję!
 — Pan nie przyjmujesz drugiego punktu?
 — W żaden sposób.