Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/425

 Katilina obojętnie wzruszył ramionami.
 — Stoi tedy na kijach? — zapytał po chwili.
 — Na kijach! — wykrzyknął Żachlewicz i zadrżał cały.
 Katilina zwolna podniósł się z sofki.
 — Wójt czeka za drzwiami — szepnął jakby tylko dla przypomnienia.
 Żachlewicz z rozpaczą zgrzytnął zębami.
 — Panie... — wydzwonił ledwie zrozumiale.
 — Powiedziałem aut, aut!
 Żachlewicz stał nieruchomy na miejscu, jakby walczył sam z sobą.
 Nagle wstrząsł głową i jakoś dziwnie łypnął oczyma.
 — Dobrze! — zawołał prędko — zgadzam się na wszystko.
 — Przecież! — mruknął Katilina.
 Żachlewicz uśmiechnął się prawie zadowolony.
 Pan — dobrodziej podyktujesz mi sam ten list? — zapytał z szczególnym pospiechem.
 — Jeśli pan chcesz...
 — Bardzo proszę!
 — A więc siadaj pan.
 Żachlewicz przysunął się do stolika, a chwytając za papier, poszepnął w duchu.
 — Wszystko co napiszę, nie ma najmniejszego znaczenia. Ulegam fizycznemu przymusowi, brutalnej przemocy, gwałtowi, a w takiem położeniu musiałbym podpisać i własny wyrok śmierci.
 Katilina śledził pilnie fizjonomję swego przeci-