Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/428

gruby od pieca, a tam dopiero odszukano zbiega.
 Biedny Adoniś parafiański, przestraszony energicznem wystąpieniem Katiliny, zaraz w pierwszej chwili za bezpiecznem obejrzał się schronieniem, a odkryty teraz drżał jak listek i krzyczał jak opętany.
 — Ja się do niczego nie mieszałem! Ja nic tutaj nie znaczę!
 Wyciągnięty za nogi z swej kryjówki, nie dał się uspokoić żadnem przedstawieniem, a osmolony i okopcony szedł na zawołanie Katiliny jak zbrodniarz pod rusztowanie.
 Przestrach jego oburzał samego mandatarjusza.
 — Cóż to do djabła! — zawołał z indygnacją — głowę panu nie urwie!
 I popchnął go naprzód a sam za nim w pokornej postawie wsunął się do kancelarji.
 Katilina parsknął głośnym śmiechem, na widok opłakanego stanu biednego aktuarjusza.
 — Cóżto pan kominy wycierałeś, panie Chochelka?
 Niefortunny Adoniś rozkrzyżował ręce i wybełkotał na nowo z pospiechem rozpaczy:
 — Ja się do niczego nie mieszałem, ja tu nic nie znaczę!
 — Ale któż pana obwinia?
 Panu Chochelce lżej się trochę zrobiło na sercu.
 — Myślałem...
 Katilina machnął ręką wzgardliwie i obracając się do Żachlewicza, rzekł rozkazująco:
 — Odczytaj pan swój list głośno, panie Tachlewicz.