Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/429

 Były rządca orkizowski skurczył i zgarbił się we dwoje i odczytał świeżo napisany list głośno od początku do końca.
 Mandatarjusz rozdziwił gębę, wytrzeszczył oczy i stał jak piorunem rażony.
 — Ja... jakto — wybełkotał wreszcie po dobrej chwili — pan Żachlewicz utrzymuje, że, że.... pieniędzmi zapewnił sobie moje świadectwo!
 — Jak pan słyszysz.
 — To... to... fałsz... potwarz!
 — Powiedz pan raczej zdrada! — odparł drwiąc Katilina.
 Obracając się zaś do Żachlewicza, zagrzmiał dobitnie:
 — No, panie Tachlewicz, powiedzże mu w oczy co napisałeś.
 Żachlewicz spuścił oczy na dół i szepnął głosem bez dźwięku i wyrazu:
 — Tak... to wszystko prawda!
 — Kłamstwo! ani złamanego szeląga nie widziałem! — wołał mandatarjusz z całego gardła — gdzie dowody, gdzie świadkowie?
 Katilina z złośliwym śmiechem radował się z położenia swych ofiar.
 — Cicho, cicho moi panowie — nie chcę was poróżnić naprawdę. Wart Pac pałaca a pałac Paca!
 I przystępując prędko do Żachlewicza, wyrwał mu list z ręki i rzekł z przyciskiem:
 — Skończyliśmy z sobą panie Tachlewicz! Ruszaj do djabła!