Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/430

 Żachlewicz cożywo pochwycił za czapkę.
 Katilina otworzył drzwi i zawołał wójta.
 — Słuchaj — rozkazywał z tą dobitną bezwzględnością, która chłopa naszego zawsze domimowolnego zmusza szacunku — każesz dwom ludziom odprowadzić tego pana aż za granicę naszego dominium!
 — Ja tu mam bryczkę... Jest na folwarku! — ważył się wtrącić Żachlewicz.
 — Bryczkę przytrzymaną na folwarku, aresztuję do jutra w imieniu dziedzica. Pan przejdziesz się piechotą, panie Tachlewicz.
 — Ależ panie....
 — Bez długich zachodów. Dalej wójcie wyprowadź go!
 Żachlewicz w bezsilnej złości zgrzytnął zębami, ale prędko jak kot czmychnął za drzwi.
 Katilina obrócił się nagle do mandatarjusza.
 — Teraz my jeszcze pomówim ze sobą kilka słów! — rzekł z przerażającym przyciskiem.
 — Jam niewinny w niczem! — wybełkotał mandatarjusz.
 Katilina rzucił się gwałtownie.
 — Pan jesteś łotr na wielki kamień, infamis od stóp do głowy!
 — Panie dobrodzieju ja tego.... to...
 — Mógłbym aspanu sprawić łaźnię, żebyś ją popamiętał do samej śmierci, ale niech cię djabli biorą! Ruszaj na cztery wiatry! Za dwie godziny aby ani śladu nie było po tobie w całym kluczu.
 — Ależ panie dobrodzieju.... ja ulegam cyrkuło-