Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/433

 — Pilnuj pan aktów tymczasem i czekaj moich dalszych instrukcyj! A teraz bywaj zdrów.
 Chochelka ukłonił się do samej ziemi, ale napróżno silił się jakieś zrozumiałe wybełkotać słowo.
 Dopiero kiedy Katilina wyszedł z kancelarji, i po kilku słowach, rzuconych do wójta, dosiadł konia, pan Chochelka rzucił się w całej postawie na sofkę i wykrzyknął prawie nieprzytomny z dumy i szczęścia:
 — Dominikalrepresentant, ja!!!
 Katilina nie jechał do Oparek, ale wprost skręcił ku Orkizowie.
 — Odrazu uderzę na hrabiego! — mruknął przez zęby — Juljusz za głowę się weźmie, jak mu tyle na raz przywiozę wiadomości....
 I zaciął konia z całej siły.
 — Z jaśnie wielmożnym będzie trudniejsza sprawa! — szepnął po chwili namysłu — ale też ona wszystko rozstrzyga! Hrabia musi mi dać formalne zrzeczenie na piśmie!
 I co koń wyskoczył, popędził gościńcem ku Orkizowie.
 Słońce już tylko połową swej tarczy przyświecało na zachodzie, a za chwilę schowało się zupełnie za góry.
 Katilina coraz gwałtowniej napędzał konia.
 — Wieczór! — mruknął niezadowolony.
 — Ha tam lepiej — pocieszał się po chwili — pewniej zastanę hrabiego w domu!
 I w duszy zaczął ważyć i układać, od czego ma