Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/434

zagaić z nim rozmowę i jak ugodzić weń najskuteczniej.
 — Ręczę — zawołał nagle — że mazgaj Juljusz będzie się na mnie gniewał za wszystko! Gdybym mu się naprzód zwierzył, nie dałby mi pewnie ani kroku zrobić!
 Zamyślił się na chwilkę, a potem wesoło wstrząsł głową.
 — Jeśli nie naprawię sprawy — poszepnął — to popsuć jej nie mogę. W najgorszym razie Juljusz może się mię wyprzeć zupełnie. Działam na własną rękę.
 Już dobry zapadł zmrok, kiedy nareszcie stanął przed znanym nam pałacem hrabskim w Orkizowie, Znużony koń ledwo mógł utrzymać się na nogach i parskał z całej siły, a i Katilina aż oddech stracił z szybkiego pędu.
 — Jest pan hrabia? — zawołał dopiero po krótkiej chwili wypoczynku do stojącego na ganku lokaja.
 — Jest!
 — Któżto? — ozwał się w tej chwili zdziwiony głos z boku.
 Katilina obrócił się co żywo i ujrzał hrabiego samego wraz z żoną i córką.
 Przechadzał się po dziedzińcu i wracał właśnie do pałacu.
 Katilina ukłonił się skwapliwie, a na widok hrabiny i hrabianki zmieszał się na razie. Lecz właśnie w takich chwilach pomieszania i zakłopotania, wybuchła podwójnie jego rubaszność i obcesowość wrodzona.