Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/436

ten właściwy mu uśmiech urągający.
 — Jestem Damazy Czorgut — odpowiedział spokojnie, ale nie bez pewnego drwiącego nacisku — przed kilku godzinami miałem zaszczyt być przedstawionym panu hrabiemu u mego przyjaciela, Juljusza Żwirskiego.
 — Ah — szepnął hrabia od niechcenia i uśmiechnął się wzgardliwie.
 Snąć mimo swej szlachetności charakteru nie mógł zuchwałemu plebejuszowi przebaczyć niedawnego impertynenckiego znalezienia się.
 Katilina zarumienił się zlekka, a odzyskając swą flegmę zwyczajną, ozwał się bez wszelkich wstępów i korowodów;
 — Przybywam w ważnym interesie do pana hrabiego i prosiłbym o kilka chwil posłuchania.
 — Teraz zaraz? — zapytał hrabia zdziwiony.
 — Natychmiast, jeśli pan hrabia pozwoli!
 Hrabia wzruszył ramionami.
 — Nie przyjmuję nikogo tak późno — ozwał się po chwili niedbale. — Może... zechce udać się do mego rządcy.
 — Chcę kilka chwil pomówić z panem hrabią osobiście.
 Hrabia znowu wzruszył ramionami.
 — Powtarzam, przybyłem w interesie wielkiej wagi! — podchwycił Katilina skwapliwie.
 Hrabia zdawał się namyślać.
 — Vous consentirez donc, papa — ozwała się prędko Eugenia, którą śmiałe i energiczne wystąpienie