Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/441

przegranej świetniejsze jeszcze niż dotychczasowe rokował mu położenie..
 Katilina wypatrzył się zdziwiony na hrabiego.
 — Jakto? — zapytał — przegrana miała być niby korzyścią dla niego?
 — Będę jutro w Oparkach — odpowiedział hrabia z dumą — i rozmówię się sam z Juljuszem.
 — A teraz żegnam — dodał i skinął ręką.
 Katilina zmieszał się: duma i powaga hrabiego
 imponowała mu mimo całej wrodzonej zuchwałości i rubaszności charakteru.
 Zbity zupełnie z ułożonego w myślach toku rozmowy, przemówił z jakiemś niezwykłem u siebie wahaniem:
 — Ja przyjechałem właściwie prosić p. hrabiego o pisemne zrzeczenie się wszelkich pretensyj do spadku po nieboszczyku starościcu.
 Hrabia wyprężył się z dumą.
 — Powiedziałem że będę jutro w Oparkach — odparł krótko i pociągnął za sznurek od dzwonka.
 Tuż zaraz dały się słyszeć kroki na korytarzu, a Katilina odsunął zasówkę ode drzwi.
 — Pójdę do pani na herbatę — rzekł hrabia do wchodzącego lokaja, nie troszcząc się dalej o swego gościa.
 Katilina przygryzł wargi i zły i niekontent z siebie, pożegnał hrabiego i wyszedł przed nim z pokoju.
 Kiedy dosiadł konia i puścił się z powrotem do Oparek mruknął z niechęcią:
 — Niech mię licho porwie, podrwiłem sprawę! My-