Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/447

 — Ach ta droga, te przebrania... — wyszepnęła i główkę pochyliła na piersi.
 Nieznajomy schmurzył zlekka czoło, a w oczach żywszy mignął mu ogień.
 — Skończy się już rychło, moje dziecię — rzekł z z cicha i nowy na czole dziewczyny złożył pocałunek.
 Dziewczyna nie uspokoiła się tak łatwo.
 — Po tysiącznych nowych przygodach i niebezpieczeństwach... — szepnęła.
 , Nieznajomy, albo raczej pozostając przy naszem dotychczasowem nazwaniu, maziarz wstrząsł niechętnie głową, jakby mu niemiłe były podobne utyskiwania.
 — Pójdź moja Jadziu, usiądźmy! — rzekł prędko.
 Otóż dowiedzieliśmy się że nasza piękna nieznajoma, którąśmy rozmaitemi opisywali przydomkami i i przymiotnikami, nazywa się Jadzia, czyli Jadwiga. Być może, że rychło poznamy także i nazwisko naszego tajemniczego maziarza.
 Usiadł on teraz na marmurowej ławeczce w altanie u boku dziewczyny i ściskając jej drobną, pulchną rączkę w swej szorstkiej dłoni, wpatrywał się w śliczną jej twarzyczkę z upodobaniem i miłością.
 I nagle jakiś napół figlarny, napół dobroduszny uśmiech osiadł mu na twarzy.
 — Moja Jadzia — rzekł — po chwili, niespuszczając oka z dziewczyny — Powiedz mi ile to już razy spotkałaś się z młodym dziedzicem z Oparek?
 Jadzia zczerwieniała jak wiśnia i z rodzajem tajemnego przestrachu wypatrzyła się na pytającego.
 Maziarz przybrał minę spokojną i obojętną, na-