Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/448

wet ów uśmiech żartobliwy znikł mu z ust.
 — Dwa czy trzy razy, nie pamiętam dobrze — wyszepnęła dziewczyna.
 Maziarz przytłumił uśmiech zadowolenia.
 — Już dobrze! zaczyna kłamać, ma więc powód obawiać się czegoś... — pomyślał w duchu.
 Głośniej zaś dadał żartobliwie:
 — Ej, przypomnij sobie dobrze, dwa czy trzy razy?....
 — Trzy — wybąknęła Jadwiga mimowolnie czegoś zniepokojona.
 — No, to coś miała sposobność przypatrzeć mu się dobrze?
 Pąs Jadwigi przeszedł w szkarłat.
 — Ja.... ja.... — wyszepnęła, ale ucięła nagle jak zaczarowana.
 Nielitościwy maziarz nie ustawał w badaniu, a wszystkie dotychczasowe spostrzeżenia jakiemś widocznem napawały go zadowoleniem.
 — Powiedz mi więc, jak ci się podobał z powierzchowności?
 — Albo ja wiem — wyszepnęła prędko jak gdyby przemocą chciała wybrnąć z swego zakłopotania — widziałam go tylko z daleka..
 — Przecież?
 — Coż mam odpowiedzieć... nie wiem... doprawdy... dlaczego mię się pytasz ojcze?...
 Maziarz uśmiechnął się ze znaczeniem.
 — Chodziło mi wzbudzić u ciebie udział dla tego