Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/449

młodzieńca — rzekł — zagraża mu w tej chwili cios niespodziewany.
 — Jemu! — krzyknęło dziewczę i porwało się z siedzenia.
 — Oho, czegóż to się tak przestraszasz?
 Jadwiga spuściła oczy i prawie nie czuła się w sile odpowiedzieć.
 Maziarz z wyrozumiałością kiwnął głową.
 — Wyobraź sobie — ciągnął dalej — chcą mu wydrzeć nagle cały majątek.
 — Któż taki?
 — Ludzie co mają interes dybać na unieważnienie testamentu nieboszczyka starościca.
 Jadwiga zrobiła gest, jakby niepojmowała znaczenia tych wyrazów.
 Maziarz tłumaczył się jaśniej.
 — Podniesiono zarzut, że nieboszczyk Starościc był warjatem, i jako taki nie miał prawa rozrządzać dowolnie swym majątkiem. Testament jego musi być uznany za nieważny, a przekazany Juljuszowi majątek przypadnie najbliższym sukcesorom.
 — Komużto? — zapytała dziewczyna.
 — Hrabiemu Zygmuntowi Żwirskiemu — odpowiedział maziarz, a twarz jego sposępniała.
 — I to już stanęło nieodzownie?
 — Dotychczas jeszcze nie, lecz prawdopodobnie nastąpi niezawodnie.
 — Jakto więc nieboszczyk starościc, w którego pałacu mieszkamy, był rzeczywiście warjatem?