Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/450

 Maziarz wzruszył ramionami, a dziwny uśmiech mignął mu przez usta.
 — Więc Juljusz zostanie biednym? — szepnęła dziewczyna.
 A rzecz szczególna, wiadomość ta sprawiła jej niemal jakąś radość tajemną.
 Miaziarz ściągnął brwi.
 — Ja tylko jeden mogę go uratować.
 — Ty mój ojcze?
 — Ja przy twojej pomocy.
 Dziewczę rzuciło się zdziwione.
 — Żartujesz ojcze?
 Maziarz poważnie wstrząsł głową.
 — Czy byłabyś od tego? — zapytał.
 — Ja! — wybąknęła.
 Maziarz czule ścisnął ją za rękę.
 — Gotowabyś wtedy przyczynić się wraz zemną, aby uchronić Juljusza od krzywdy.
 — Czyż możesz wątpić o tem, mój ojcze.
 Nieznajomy podciągnął brwi do góry.
 — A gdyby to wymagało po tobie pewnego poświęcenia?
 — Poświęcenia? — powtórzyła dziewczyna, szeroko rozwierając oczy.
 — Naprzykład gdyby chodziło potem o twoją rękę?... — wycedził maziarz zwolna i wpatrzył się bystro w jej oczy.
 Dziewczyna znowu żywym oblała się szkarłatem.
 — Mój ojcze — wyjąknęła — wszędzie i zawsze będę tylko posłuszną twej woli, twemu życzeniu.