Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/451

 Ojciec uśmiechnął się z nietajonem zadowoleniem po chwili zamyślił się i spoważniał na nowo.
 — Moja córko — rzekł znacznie zmienionym głosem — wiesz że nie rad słuchałem zawsze o twoich wspomnieniach z lat dziecięcych i niechętnie zbywałem wszelkie w tym przedmiocie rozmowy.
 — Powiedziałem ci — dodał po krótkiej pauzie — że jestem twym ojcem, wyjawiłem ci jak świętej oddałem się sprawie, jak wzniosłym zaprzysiągłem się celom i kazałem ci poprzestać na tem wszystkiem....
 Jadwiga z rodzajem gorączkowej ciekawości wpatrzyła się w twarz ojca.
 — Byłam ci posłuszną mój ojcze — szepnęła. Maziarz ciągnął dalej poważnym, prawie uroczystym tonem.
 — Dziś chcę cię przygotować do ważnych zwierzeń.
 — Słuchałam cię mój ojcze.
 Maziarz wstrząsł głową.
 — Naprzód musisz zebrać wszystkie swe wspomnienia z lat dziecięcych, musisz mi sama opowiedzieć ile wiesz o sobie dotychczas, a o czem ci jeszcze pozostaje wiedzieć.
 — Mam ci więc ojcze...
 — Opowiedzieć całe swe życie aż do chwili, kiedyś poznała we mnie swego ojca.
 Twarz mówiącego miała przytem jakiś smutny, ponury wyraz, a dziewczyna pochyliła głowę na piersi i w jakieś melancholijne zapadła zamyślenie.
 Młoda dziewczyna pragnęła od dawna dowiedzieć