Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/459

 Maziarz z uczuciem przycisnął ją do swych piersi.
 — Dowiesz się, dowiesz o wszystkiem moje dziecię — rzekł prędko — ale nie dzisiaj.
 — Nie dzisiaj?
 — Najdalej za kilka dni.
 W tem przycichli oboje, a nagle rozległ się głośny plusk łódki.
 Maziarz zniepokojony poskoczył z siedzenia.
 Łódka przybiła do brzegu, a z niej ciężko wyskoczył jakiś człowiek.
 Maziarz zbiegł szybko z altany:
 — Kost’ — wykrzyknął — nie poszedł jeszcze!
 — Ty tu jeszcze Kośtiu! — zawołał gdy mu stary kozak niebawem stanął przed oczyma.
 Kost’ Bulij miał jakąś minę pomieszaną i prawie niespokojną.
 — Wróciłem bat’ku. — rzekł — bo... bo...
 — Cóż — zapytał maziarz prędko.
 — Uciekajcie bat’ku! wybuchł nagle stary kozak. Maziarz żachnął się gwałtownie.
 — Cóż się stało?
 — Ta nic bat’ku, ale kiedym już wychodził z chaty, to mi się jakoś duszno zrobiło w piersiach, a w tem na zły znak i obraz Matki Boskiej zleciał ze ścia-