Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/465

mienia, pod zimę, w ciągu roku....
 — Kto pana oddala?
 Teraz znowu mandatarjusz wybałuszył oczy z zadziwienia.
 — Jakto? pan dobrodziej nie wie o niczem?
 Juljusz wzruszył ramionami.
 — Pan Kat... pan Czorgut oddalił mię w imieniu pana dobrodzieja.
 — W mojem imieniu? Za co?
 Mandatarjusz odetchnął łatwiej i jakoś silniej rozparł się w nogach.
 — Ktoś mię denuncjował — rzekł, głowę przykrzywiając na bok — że wystąpiłem, jako świadek w procesie p. Żachlewicza.
 Juljusz rzucił się gwałtownie, mandatarjusz przykucznął na nowo.
 — Jakto pan już świadczyłeś?
 — Musiałem... sąd mię zawezwał... kazał przysięgał... samą tylko szczerą zeznawałem prawdę — jąkał się, niewinną przybierając minę.
 Juljusz żachnął się niechętnie.
 — Katilina nie miał prawa oddalać pana z obowiązku.
 — Niemiał? — powtórzył skwapliwie mandatarjusz i wyprostował się w całej postaci.
 — Gdzież jest teraz pan Czorgut?...
 — Popędził z listem Żachlewicza do Orkizowa a ja tym czasem postanowiłem udać się do pana dobrodzieja.
 Jak widzimy przebiegły mandatarjusz przekona-