Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/467

 Juljusz nagle zwrócił się ku niemu.
 — Panie Gągolewski — rzekł prędko. — Dotychczas ja tylko jeden mam prawo oddalić pana z obowiązku.
 Mandatarjusz ukłonił się nisko.
 — Mój przyjaciel dopuścił się nadużycia.
 — O gdybym był to wiedział?
 — Panu wolno składać świadectwo, jakie mu się podoba, to jest jakie mu dyktuje sumienie.
 — Ja zawsze i wszędzie idę tylko za głosem sumienia.
 — Nie mam też najmniejszej przyczyny usuwać pana z dotychczasowej posady....
 — Zresztą — dodał po chwili — nie wiem jak długo zatrzymam jeszcze jurisdykcję w moim ręku.
 — O, hoho! panie dobrodzieju — zaśmiał się boleśnie pan mandatarjusz. — Strachy na lachy! pan dobrodziej wygra niezawodnie!
 — Za nic w świecie nie zatrzymałbym majątku, na którymby ciężył jakikolwiek cień lub pozór niesłuszności....
 Mandatarjusz chciał się odezwać czemś na nowo, ale Juljusz przerwał mu żywo.
 — Wracaj pan na swoją posadę i działaj jak ci każe sumienie...
 — Pan dobrodziej raczy mi dać list od siebie odezwał się mandatarjusz — bo pan Czorgut złożył władzę w ręce mego aktuarjusza.
 Juljusz poskoczył prędko do stolika i nakreśli-