Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/469

ljusz rozciekawiony do najwyższego.
 — Naznaczyłem jasnemu panu schadzką we dworze.
 — Tak, na Czwartek.
 — Przyszedłem ją przyspieszyć jasny panie...
 — Jakto?
 — Jasnemu panu chcą odebrać majątek, który po wszelkiem dostał mu się prawnie.
 — Wy wiecie już o tem?
 — Wiemy i dlatego kum Dmytro przyspiesza schadzkę.
 — Maziarz?
 Kośt’ skinął głową.
 — A w czemże jego zajmuje mój proces?
 — Kum Dmytro był największym przyjacielem nieboszczyka pana — odpowiedział klucznik z naciskiem.
 — Więc starościc nie był obłąkany? — wykrzyknął Juljusz.
 Z pod gęstych brwi Kośtia Bulija jasna łysnęła błyskawica.
 — Hańba na tego, kto to mówi — wykrzyknął uroczystym głosem.
 — Ale przeciwnicy moi nagromadzili jakieś dowody.
 — Furda! — odparł kozak krótko.
 Juljusz wstrząsł głową.
 — Świat i sprawiedliwość ziemska mogą osądzić inaczej mój stary.
 — Nie bójcie się jasny panie — przemówił Kośt Bulij dobitnie — od tego my.