Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/470

 Proste a dobitne słowa starego kozaka dziwny otuchę wlewały w zburzoną pierś młodzieńca. Zdawało mu się jakoś instyktowo, że po tem świadectwie może być spokojny w własnem sumieniu, choćby nawet przegrał sprawę w obec prawa i ludzi.
 — I kiedyżto kum Dmytro chce się widzieć ze mną? — zapytał naraz.
 — Jutro.
 — Jutro?
 — Od dwunastej w nocy.
 — W tem samem miejscu?
 — Tak jasny panie, w lipowej ulicy.
 — Tam zastanę was?
 — Nie, zastaniecie samego kuma Dmytra.
 — Ja na dwa dni wybrałem się w drogę — dodał, głos jego zadrżał zlekka.
 Po twarzy młodzieńca dziwny jakiś przemknął niepokój.
 — Sami jedziecie Kośtiu? — zapytał z lekkiem wahaniem.
 Kośt’ zrozumiał snąć zapytanie, bo mimo niezwyczajnie zasmuconej twarzy, lekki uśmiech mignął mu około ust.
 — Sam — odpowiedział krótko.
 — A obok kuma Dmytra obaczę jeszcze i kogo innego? — zapytał młodzieniec pospiesznie, jakgdyby jakąś drażliwą chciał przezwyciężyć niepewność.
 — Obaczycie jego córkę.
 — Jego córkę! — wykrzyknął Juljusz i uderzył się w czoło.