Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/471

 Kośt’ Bulij w głębokiej zadumie spoglądał przez chwilę na młodzieńca łagodnem, prawie rozrzewnionem spojrzeniem.
 Nagle otrząsł się z zamyślenia i westchnął z lekka.
 — Bogu oddaję, jasny panie — przemówił z ukłonem i wyszedł z pokoju.
 Juljusz nie śmiał go zatrzymać.
 Pozostawszy sam rzucił się na sofkę i chciał ważyć i rozmyślać, o ile zeznanie Kośtia Bulija może uspokoić i utwierdzić go w własnem sumieniu, ale na próżno. Myślom i oczom inny nasuwał się przedmiot.
 Juljusz miał jutro obaczyć piękną nieznajomę. Ten nieznajomy maziarz, domniemywany piastun wielkich zamiarów był jej ojcem.
 — Jutro poznam bliżej oboje! — radował się w myślach młodzieniec, a urocza postać pięknej nieznajomej stanęła mu żywo przed oczyma.
 — Powóz już dawno zajechał! — ozwał się wchodzący w tej chwili lokaj.
 Juljusz wstrząsł się z lekka.
 — Już za późno, nie wyjadę dziś... — mruknął powodząc okiem po pokoju, po którym gęsty zapadał zmrok.
 I pozostał w swych marzeniach, a marzył ciągle o jednym tylko przedmiocie. Snąć nie nudził się bynajmniej jednostajnością, bo nawet rozmowę z Katiliną odłożył na jutro a sam do późnej nocy siedział nieruchomo na sofce.
 Nazajutrz trzeźwiejszym umysłem; zaczął Juljusz