Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/474

 Katilina znowu sygaro wyjął z ust i nieznacznie wstrząsł głową.
 Juljusz niezrażony prawił dalej:
 — Postąpiwszy sobie jak istny hajdamaka z moimi oficjalistami, nadużyłeś na domiar wszystkiego, mojego zaufania, pognałeś w mojem imieniu na łeb na szyję do hrabiego....
 Katilina w ciągu tego przystąpił do sznurka i zadzwonił gwałtownie.
 Juljusz urwał nagle.
 — Cóż to znowu znaczy?
 Katilina obrócił się do wchodzącego lokaja.
 — Przynieś karafkę świeżej wody dla swego pana! a — rzekł z flegmą i skinął ręką.
 Juljusz zacisnął zęby, a widać było że wszystka krew wezbrała mu do głowy.
 — Panie! — zawołał groźnie, kiedy lokaj z głupią miną wyszedł z pokoju.
 Katilina spokojnie wzruszył ramionami.
 — Mój kochany — odrzekł spokojnie — nim zechcesz dalej sypać gromy i pioruny, napij się pierwej wody i daj sobie powiedzieć, że nigdy niczyjem nie lubię się zasłaniać imieniem i pod niczyją nie chowam się połę. Co robiłem, robiłem na własną odpowiedzialność, a tobie zostawiłem zupełną wolność zaparcia się dezawuowania mnie, jak mówi język dyplomatyczny.
 — Jakto nie odprawiłżeś w mojem imieniu mandatarjusza?...